Ryszard Kaczorowski – wzór patrioty
Od czasu katastrofy polskiego Tu-154 pod Smoleńskiem jesteśmy świadkami usilnego tworzenia legendy Lecha Kaczyńskiego.
Jestem zdziwiona, że tak niewiele (na S24 – prawie wcale) mówi się o człowieku, który również stracił życie w wyniku tej tragedii, a który legendą był już za życia…
Ryszard Kaczorowski – ostatni prezydent II RP. Żył w latach 1919-2010.
Co o Nim wie przeciętny Polak?
Oto garść informacji:
Urodził się w Białymstoku, 26. listopada 1919 roku. Pochodził z rodziny szlacheckiej.
Od najmłodszych lat działał w harcerstwie; we wczesnej młodości, po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną, brał udział w tworzeniu białostockiego oddziału Szarych Szeregów. Był tam komendantem okręgu i łącznikiem między Szarymi Szeregami a Komendanturą Związku Walki Zbrojnej.
W lipcu 1940 roku został uwięziony przez NKWD za udział w konspiracji i skazany na śmierć. W celi śmierci spędził 100 dni, po czym wyrok zamieniono Mu mu na 10 lat łagrów. Trafił na Kołymę, do kopalni złota. Mówiono o tym miejscu „Dolina Śmierci”… Pracował tam w nieludzkich warunkach kilka miesięcy – później, dzięki amnestii dla polskich więźniów, dostał się do Armii Polskiej, formowanej przez gen. Andersa i jako żołnierz II Korpusu przeszedł szlak bojowy aż do Monte Cassino, gdzie znowu otarł się o śmierć, biorąc udział w walce.
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Ukończył w Londynie Szkołę Handlu Zagranicznego i przez 35 lat pracował jako księgowy.
Od początku pobytu na obczyźnie był zwiazany z wieloma organizacjami polonijnymi, m. in. ze Stowarzyszeniem Polskich Kombatantów, Radą Instytutu Akcji Katolickiej, z Polską Macierzą Szkolną, z Polonia Aid Foundation Trust w Londynie, z Radą Koordynacyjną Polonii Wolnego Świata.
Aktywnie udzielał się w ZHP na Emigracji.
Działał w Radzie Narodowej (parlament emigracyjny). W 1986 roku powołano Go do rządu RP na uchodźstwie – został ministrem do spraw krajowych. Rząd ten stanowił symbol ciągłości władzy niepodległej Polski.
19 lipca 1989, po nagłej śmierci Kazimierza Sabbata, objął urząd Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej na Uchodźstwie.
22 grudnia 1990 r. przekazał insygnia prezydenckie II Rzeczpospolitej (wśród nich insygnia Orderu Orła Białego i Orderu Odrodzenia Polski) pierwszemu po wojnie wybranemu w demokratycznych wyborach prezydentowi Polski – Lechowi Wałęsie. Po pięćdziesięciu latach Ryszard Kaczorowski mógł odwiedzić Ojczyznę, której namiastkę stworzył na emigracji, rozmawiając w swoim domu tylko po polsku i ucząc tego języka obydwie córki i wnuki. Nigdy nie przyjął brytyjskiego obywatelstwa. Na Jego biurku w londyńskim biurze stała urna z ziemią katyńską.
Nadal mieszkał w Londynie, jednak często przebywał w Polsce, uczestnicząc w wielu istotnych wydarzeniach. Był m.in. sekretarzem honorowym Funduszu Pomocy Krajowej, przewodniczącym Rady Dziedzictwa Archiwalnego, członkiem Głównej Kwatery Harcerzy ZHP poza Granicami Kraju, pełnił także wiele funkcji honorowych. Odbierał doktoraty honoris causa polskich uczelni i honorowe obywatelstwa miast.
Władze III RP niezbyt doceniły polityków II RP. Zignorowano ich doświadczenie i wagę ich osobistych relacji ze światem zachodnim.
W 1994 r. ówczesny premier, Waldemar Pawlak, zaproponował kandydaturę Ryszarda Kaczorowskiego na stanowisko ministra obrony narodowej, jednak wyszydzono ten pomysł, co było wielkim afrontem. R. Kaczorowski zachował się tak, jak na człowieka z wielką klasą przystało: wydał oświadczenie, że propozycji nie przyjmuje „ze względu na wiek”.
W 2004 został mianowany przez królową Elżbietę II honorowym kawalerem I klasy (Rycerzem Krzyża Wielkiego) brytyjskiego Orderu św. Michała i św. Jerzego za wybitne zasługi dla Polonii brytyjskiej.
Przez Jana Pawła II odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Piusa IX.
Odznaczony także Krzyżem Pamiatkowym Monte Cassino, Krzyżem Więźnia Politycznego, Krzyżem Franciszkańskim oraz Krzyżem Armii Krajowej i Medalem Polonia Mater Nostra Est. Uhonorowany Medalem Konfederacji Jasnogórskiej. Odznaczono go również Medalem Wdzięczności Muzeum Lotnictwa Polskiego „Summa Cum Laude”. W lutym 2010 otrzymał Odznakę Honorową „Bene Merito”.
Był jedną z ofiar tragedii pod Smoleńskiem. Los po siedemdziesięciu darowanych latach zatoczył koło?
Spoczął w Krypcie Wielkich Polaków na terenie budowanej jeszcze Świątyni Opatrzności Bożej.
Pośmiertnie upamiętniony licznymi, spontanicznie fundowanymi tablicami.
10 grudnia 2010 r. odznaczony Krzyżem Kawalera Towarzystwa Zasługi Rycerskiego i Szpitalniczego Orderu św. Łazarza.
Ryszard Kaczorowski całym Swoim życiem zasłużył na najwyższy szacunek rodaków i ich wdzięczną pamięć. Ten skromny człowiek nigdy nie skalał się jakimkolwiek współdziałaniem z komunistami: szczerze nimi gardził. Całe Swoje życie poświęcił walce o wolność, honor i godność Polski.
Uosabia ofiarę tych wszystkich, którzy na ołtarzu Ojczyzny złożyli ofiarę największą – życie.
Jeśli należy się pomnik któremukolwiek z naszych prezydentów, to nie mam wątpliwości: należy się on symbolowi niezłomnej i honorowej Polski, Prawdziwemu Patriocie, mądremu, sympatycznemu i szlachetnemu człowiekowi – Ryszardowi Kaczorowskiemu.
Motto:
Umarłych wieczność dotąd trwa,
dokąd pamięcią się im płaci.
Chwiejna waluta. Nie ma dnia,
by ktoś wieczności swej nie tracił.
(W. Szymborska, „Rehabilitacja”)
wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Ryszard-Kaczorowski-nie-zyje,wid,12158622,wiadomosc.html
